Аўтары і тэксты

 

Стихи лауреатов конкурса:

 

Шэбанец Марыя Русланаўна

 

№1 ​Прага

 

 

Прагну дотыку:

Твару. Сэрца. Думак.

Эдзі! Готыка!

Змрочны дарунак.

Мой ратунак.

Мне б – бязглуздзіцы!

Додо, па гарбаце?

І каб вуліца —

Максава закляцце.

Што за шчасце!

Джэка з Рональдам

Сустрэць бы ў пабе...

Справа волатаў —

Дараваць

                «Кахаю!»

                 нахабе.

 

Значёнок Дарья Александровна

 

№2 Отверженные

 

Змеилась тропинка сквозь лес. Как дождаться рассвета?

Могучие плечи клонились под гнетом невзгод.

Седеющий каторжник брел, подгоняемый ветром, –

Отвергнутый шавками чуткий и преданный волк.

Из тьмы вдруг – девчушка. Пуглива, как дикий зверёк,

Как птенчик малиновки, с горя оставленный совам.

Ни каши горячей, ни теплого взгляда и слова:

«Подай, принеси, подмети!», – и под стол, в закуток.

...В ладони ладошка, и ветер уносит печали,

И чудится май в предрассветной декабрьской мгле.

Серебряный волк раздвигает невзгоды плечами,

А пташка доверчиво спит на широкой спине.

 

 

Рахматулина Людмила Николаевна 

 

№3 После прочтения книги воспоминаний Н.Я.Мандельштам

 

Крещатик, Невский, Ордынка...

Лубянка, Воронеж, Чердынка...

Смена участи, ужас потравы

Вас измучает,

                          но не раздавит.

Взгляды...

               упорно сверлящие,

Неотступные,

                             тьмой исходящие,

Робкие —

                            мимо скользящие,

Узнающие —

                            зрак отводящие...

Бараки, веранды, времянки—

Сквозняк и безбытность беглянки...

Удушливо марево страха

Для маленькой женщины-птахи...

Тяжка бессонницы плаха —

Прервать бы одним махом!

Но как окрик — звенящей тоскою:

"Я в строках живу,

                                   я — с тобою!"

 

Дабкене Екатерина Александровна

 

№4 ​Столетнестраничный шёпот

 

Страница шепчет странице:

«Послушай, сестрица,

Здесь – исчезают границы,

стираются времена

прямо здесь,

на наших бумажных лицах.

И мы – не про людей,

не про города,

а про другие страницы.

Так Эко носит в себе Борхеса,

Достоевский – Сервантеса.

И мысль

Струится.

Стучится.

Искрится».

 

 

Цвірко Наталля Лявонаўна

 

№5 ​Коласава слова

 

Старонкі “Новае зямлі”,

Мой дружа, ты перагарні:

Гучыць чароўна, адмыслова

Жывое Коласава слова.

Наш родны кут,

Ён – тут,

адзіны,

сагрэты словам,

бо – любімы.

Маленства сцежкі баравыя

У далі клічуць залатыя,

Там, дзе сяліба лесніка,

І лес, і поле, і рака,

Дзе жураўлі ляцяць у вырай,

Каб зноў вярнуцца

на Радзіму.

 

Стихи вне конкурса. Надеемся, еще найдется 3)

 

Наста Кудасава - пра адчуванне сябе паэткай

 

бо такія жывуць насамрэч толькі там, дзе тонка. 
ну, а ўсё, што рвецца, 
я складаю рупліва ў рукаў. 
і пакуль мяне ненавідзяць чужыя жонкі, 
я ўсплываю між вамі штодня паплаўком радка. 
я кажу, вось – вецер. 
кажу, вось – хлеб, а вось – дотык. 
я кажу, вось самоты пражэрлівыя смаўжы. 
гэта Бог, я кажу, прайграе па нябачных нотах 
нас усіх. 
а яшчэ я кажу табе – 
лепш бяжы! 
бо такія жывуць насамрэч толькі там, дзе тонка, 
каб усё, што рвецца, 
струной 
стала ў горле начэй. 
і пакуль дзесьці спяць сном ружовым мужы і жонкі, 
я кажу – цячы, рака! 
і рака цячэ.

 

Марыя Мартысевіч

КОСМАС СТАНІСЛАВА ЛЕМА

 

Лем у канцы жыцьця меў тонкую шыю й пукатыя вочы:

«Гуманоід», – казалі міжсобку пра яго маладыя.

Але мне больш цікавы момант, калі ён крочыў

Па бетонным моле ўзімку, дзе-небудзь у Гдыні.

 

Бо калі праходзіць паром, разганяючы кавак,

пакідаючы на паверхні плямы саляры,

то каля берагу рыхлы, колеру кавы

з малаком яшчэ доўга дробна вібруе Салярыс.

 

Гэтае жыжы з бруду і лёду без краю

не забеліць нават балтыйская снежная замець.

Мне больш цікавы хлопчык, які ўцякае

З нудных урокаў у парк на Высокі Замак.

 

Лічыць аблокі і птушак, абдымае камлі...

Космас яго знаходзіцца на Зямлі.